ครอบครัว พี่น้อง ญาติมิตร เพื่อนฝูง คือ ผู้ที่มีอิทธิพลกับเราไม่มากก็น้อย ตามความสัมพันธ์ หลังจากดำจังสุนัขที่โรงแรมตายไป ฉันก็เป็นแม่ทูนหัวของสุนัขตัวใหม่ ฉันตั้งชื่อมันว่า "อุ้ยอ้าย" เพราะนางเป็นจอมขี้เกียจ เวลาเห็นรถวิ่งมาก็ไม่ยอมหลีก เลื้อยอยู่นานมากกว่าจะเคลื่อนตัวออกไป ฉันตื่นเช้าใส่บาตรเป็นประจำ แล้วก็ซื้อข้าวมาทาน แน่นอนว่าทุกครั้งที่ฉันไปใส่บาตรฉันจะมีหมูทอดมาฝากอุ้ยอ้ายด้วยเสมอ จนกระทั่งนางติดดิฉัน ทำตัวสนิทสนม มารับมาส่งฉัน ทุกครั้งที่นางเห็นฉัน ไม่ว่าฉันจะอยู่ที่ไหน และไม่ว่าฉันจะเห็นนางหรือไม่ ไม่กี่นาทีนางจะมายืนกระดิกหาง และทำท่าทางดีใจจนออกนอกหน้าทุกครั้ง
ฉันเข้าใจสัตว์โลกนะ อย่างอุ้ยอ้ายที่เป็นสุนัขที่ไม่มีเจ้าของ วัน ๆ ใช้ชีวิตตามลำพัง หาของกินตามถังขยะ บางคนหมั่นไส้ก็เอาไม้ไล่ตี มีลูก ลูกเล็ก ๆ กำลังน่ารัก ก็มีสุนัขตัวอื่นมาแอบกัดลูกของมันจนตาย อุ้ยอ้ายก็ทนดูลูกถูกกัดโดยที่ทำอะไรไม่ได้ ทนนอนนมคัดเต้าอยู่เกือบเดือน เห็นแล้วหนักอกหนักใจแทน กลางคืน ฉันเห็นนางนอนคุดคู้ขดตัวกลางถนน คงจะหนาว ไม่มีที่นอนนุ่ม ๆ นมอุ่น ๆ ให้ดื่มก่อนนอนแบบที่ฉันมี ชีวิตของสุนัขจรจัดมิได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ แต่ละวันมันก็ต้องต่อสู้ดิ้นรนเหมือนกัน บางทีชีวิตของมันอาจมีเรื่องราวน่าฉงนกว่านี้ แต่ฉันไม่รู้เท่านั้นเอง
ฉันสัมผัสได้ถึงคุณธรรมข้อหนึ่งของอุ้ยอ้าย คือ ความกตัญญู ทำให้ฉันนึกถึงเหตุการณ์สมัยพุทธกาล ที่ครั้งหนึ่งมียาจกคนหนึ่งมาขอบวช ตถาคตถามพระในสำนักว่ามีใครรู้จักคนนี้บ้างมั้ยว่าเขามีความดีอะไรบ้างที่ควรบวชให้ พระสารีบุตรนึกได้ว่าบุคคลท่านนี้เคยใส่บาตรด้วยข้าวหยิบมือหนึ่ง เท่าที่เขามีติดตัว ตถาคตจึงบวชให้บุคคลนั้น แล้วกล่าวยกย่องความกตัญญูของพระสารีบุตร ดังนั้น ความกตัญญูจึงเป็นคุณธรรมสำคัญที่ทั้งบุคคลและสัตว์โลกผู้ประเสริฐพึงมี
อุ้ยอ้าย แม้จะขี้เกียจแต่เขาก็มีความดี คือ มีความกตัญญู
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น