โดย ประทุมทิพย์ ทองเจริญ
หายไปนาน ยุ่งเหมือนเดิม ไม่เคยมีวันไหนไม่ยุ่ง ช่วงนี้อ่านหนังสือได้มากขึ้น ใช้เวลากับตัวเองมากขึ้น ยุ่งเรื่องเพื่อนน้อยลง รู้สึกชีวิตมีความสุขมาก...ได้ข้อคิดจากคนอื่นที่ว่า "เอาตัวเองให้รอดก่อน" วันนี้อ่านหนังสือจนดึกดื่น ไม่เหงาเพราะมีเด็กๆนศ.แวะเวียนมาทักทายเป็นระยะ รวมถึงมีเหมียวตัวน้อยมานั่งข้างๆ แต่ก่อนที่เธอจะกล้าเข้ามาน่ะสิ ...เธอวนเวียน กระโดดไปมา 2-3 ครั้ง จึงตัดสินใจกระโดดขึ้นมานอนบนม้านั่งไม้ อย่างเป็นการถาวร ที่สำคัญเธอนอนบนกระเป๋าย่ามผ้าสีดำ...อมยิ้มนั่งอ่านหนังสือเพลิน หันไปดูขณะนศ.ออกมาอาบน้ำที่บ่อสาธารณะของหอพัก เด็กแซวเหมียวว่า....สบายเลยนะ วันนี้มีที่นอนใหม่ ก็เลยถามว่ารู้จักเธอด้วยเหรอ เด็กๆบอกว่ารู้จักดี เธอคือแม่ของเหมียวสีส้มฝาแฝด ที่ชอบวนเวียนแถวถังขยะ วันไหนถ้าเธอหนาว เธอจะเข้ามาในห้อง มาขอนอนด้วย ...แล้วทุกสายตาก็จับจ้องไปที่เหมียวโกะ (อมยิ้มตั้งชื่อให้เอง) น่ารักดี และเหมาะกับมัน
เรื่องจริงเรื่องนี้อยากบอกให้รู้ว่า ..ยังมีสัตว์โลกอีกมากที่มีความทุกข์ ไม่มีข้าวกิน(ต้องไปรื้อเศษอาหารในถังขยะ) หนาว(ไม่มีที่นอนและผ้าห่มแสนอุ่น) หนีจากการถูกหมาหมู่ และแมวหมู่ในพื้นที่ไล่ล่า (หนีหัวซุกหัวซุน) ไม่มีแม้พื้นที่ที่จะยืน...คนจึงควรมีเมตตากับสัตว์โลกเหล่านี้ เพราะพวกเขาเกิดมาเพื่อสร้างความอบอุ่นและเติมเต็มให้โลกใบนี้มีความสมบูรณ์ มันนอนขนปุกปุย ดูท่าทางอาจจะเป็นแมวผู้ดีเก่า แล้วพลัดหลงมา ไม่น่าจะเป็นแมวป่า หรือ แมวลาย และก็ไม่น่าจะใช่แมวคราว...เอาเป็นว่าเธอเป็นแมวล่ะกัน ...เธอนอนหลับตาพริ้ม ไม่สนใจเสียงนินทา แซวจากคนรอบข้าง ที่สำคัญมันทำให้อมยิ้มอ่านแบบฝึกหัดไปหลายเรื่อง เพราะไม่สามารถขยับกระเป๋าออกจากเหมียวโกะตัวนี้ได้ ...ยังไงก็ตาม อ่านเสร็จก็คงต้องแยกทางกันล่ะ เป็นไงเป็นกัน แล้วอมยิ้มก็ค่อยๆขยับกระเป๋า เธอสู้....โดยการทำตัวนิ่ง แข็งเหมือนหิน ไม่ยอมละจากระเป๋าย่าม สงสัยจะหนาว อยากได้ที่พักพิงที่อุ่นๆ....ยื้อกันอยู่นาน แรงเหมียวตัวเล็ก รึจะสู้แรงช้างอย่างอมยิ้ม ก่อนจากกัน เพื่อไม่ให้เป็นการหักหานน้ำใจจนเกินไป เพราะเราต้องอยู่ร่วมหอ (ต่างคนต่างทำหน้าที่) อมยิ้มเป็นอาจารย์หอ ส่วนเหมียวโกะก็ทำหน้าที่เป็นแมวหอ ...เรายังต้องเจอกันอีกนาน (ทุกวัน) อมยิ้มเลยบอกเหมียวโกะว่า...พี่เข้าไปในห้องก่อนนะ ...เดี๋ยวจะเอาผ้ามาให้ 1 ผืน...จะได้นอนบนผ้านะ...เดี๋ยวมา
และแล้ว...อมยิ้มก็หายเข้ามาในห้อง ...สาละวนหาผ้าของตัวเอง ผืนไหนนะที่จะเหมาะกับแมวหอ จะเป็นเสื้อ กางเกง กระโปรง หรือ กระเป๋าดีน้า...สุดท้ายมาลงเอยที่ เสื้อกล้ามสีดำ หนาเล็กน้อย ยังดีอยู่เลย แต่ไม่เป็นไร อมยิ้มมีหลายตัว ส่วนเหมียวโกะไม่มีสักตัว ...ให้เธอล่ะกัน
แล้วก็เปิดประตูหอ แอบไปดู ปรากฏว่าเธอยังรออยู่ที่เดิม ...แล้วอมยิ้มก็นำเสื้อไปปูวางข้างๆ เธอทำเป็นไม่สนใจ แล้วก็หันมามองค้อนเล็กน้อย โทษฐานที่ให้เธอรอนาน แล้วเราก็คืนดีกัน โดยการที่ทั้งสองฝ่ายมาพบกันครึ่งทาง อมยิ้มยอมพูดคำว่าขอโทษกับเหมียวโกะ...ส่วนเหมียวโกะก็ยอมละทิฐิ หันมาซุกตัวบนเสื้อตัวที่อมยิ้มเอาไปให้...เรื่องก็เลยลงเอยแบบ Happy Ending... พรุ่งนี้อมยิ้มจะไปอ่านหนังสือที่เดิม ไม่รู้เหมียวโกะจะมารึเปล่า...มิตรภาพระหว่างเรา (อาจารย์หอกับแมวหอ) เพิ่งเริ่มต้น ...เรื่องราวจะเป็นอย่างไร ขอให้ผู้อ่านไปจินตนาการต่อเอาเอง เพราะเรื่องนี้จะจบเพียงแค่นี้ค่ะ..
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น